Leeuwarder Courant, 29 december 2012, pag. 30.
Windturbines als gouden kalf
tegast.
Akkerbouwers worden
windboeren. En geef ze
maar eens ongelijk.
Want anders dan werknemers,
,,zijn windmolens nooit
ziek of zwanger en ze nemen
geen adv” (LC 17 december).
Windturbines als Gouden Kalf.
Tot zover de opinie van de
boer over z’n medemens. Over
z’n molens is hij echter lyrisch.
Kan ook moeilijk anders, want
die stalen landschapsverkrachters
worden door vadertje staat
ruimhartig met miljarden gesubsidieerd.
In feite dus door
ons allemaal.
Belastinggeld – wat via het
toverwoord ‘duurzaamheid’ zo
in de zakken van deze boeren
wordt geschoven. Daarvan wordt
dan een klein deel opzij gelegd,
om welbewust een naburig dorp
te gerieven. Wellicht is omkoping
een betere formulering.
Kortom: je verrijkt jezelf met
subsidiegeld om vervolgens
genadiglijk een aflaat te schenken
aan het dorp. Verdeel en
heers, vestzak – broekzak: oude
gezegden krijgen nieuwe betekenissen.
Het nieuwe geloof, dat ‘duurzaamheid’
heet, trekt toch al
veel valse profeten aan. Allemaal
groen, allemaal bezield en vooral
met het oog op de eigen agenda.
Het fijnmazige landschap vernielend
met hun stalen wolkenkrabbers.
Terwijl die hele windhandel
zo goed als niets (minder
dan 1 procent) bijdraagt aan de
totale energiebehoefte. Wat
overigens precies de reden is
waarom windenergie zo vaak
wordt uitgedrukt in aantallen
huishoudens: dan lijkt het nog
wat. Waarom laten we ons eigenlijk
voor de gek houden met vrome
praatjes en loze beloften? U
wordt belazerd waar u bij staat.
Na ‘respect’ is ‘duurzaamheid’
het meest gecorrumpeerde
woord van deze tijd.
REIN HOFSTRA
STICHTING GJIN ROMTE
FOAR WYNHANNEL